16 heb ik er deze maand geschreven, van gemiddeld 5 pagina's.
Hier telt de kwantiteit meer dan de kwaliteit zou je zo denken.
En bij de voorlaatste liep het mis, mijn memorystick hield het voor bekeken en natuurlijk was het nergens anders opgeslagen. Maar hij was er, geschreven en genummerd, ergens opgelost in deze virtuele wereld. Enkel de melding dat er een defect is, meer kreeg ik niet meer te zien.
Dan maar een mailtje naar de prof met het defecte bestand in de bijlage, in de hoop dat ik het niet opnieuw moet schrijven, we zien wel.
Ondertussen heb ik hier wel al geleerd om niet te veel te stressen en gewoon door te gaan. En vooral niet vergeten te genieten: op de tram op weg naar school, op de grote overdekte markt op zoek naar de goedkoopste groenten en soms ook wel eens in de les. Onder het motto: 'We're Erasmus' durven we af en toe ook wel eens een 'apple-pie' te degusteren. Wat zijn we toch allemaal dikke gelukzakken dat we zo maar even in het buitenland kunnen studeren ...
Morgen mijn drie examens, de prof zei dat het geen probleem zou zijn. Ook toen ik zei dat we misschien wat later op zijn examen zou zijn omdat we eerst nog een ander hebben. Het accent ligt hier op de essays en je inzet tijdens te les, het examen telt slechts voor 1/4 mee. Het komt dus wel in orde.
En gelukkig heb ik in deze week van isolatie mijn flatmaatjes, we zijn net drie kleine meisjes die van mama spelen, vechtend om de afwas te doen. Koken, wassen, kuisen, we doen het stiekem eigenlijk wel graag. We kregen appels en een courgette uit te tuin van een Letse buddy en maakten er moes en soep van. (Wegens gebrek aan een souplounge of oma, moet ik hier mijn eigen boontjes doppen.) Appelmoes met patatten en worst vonden ze maar een vreemde combinatie. En ik vond het nog vreemder dat ze dat nog nooit gegeten hadden en probeerde uit te leggen dat het in België een soort 'nationaal gerecht' is.
Onze flat zit trouwens vol verrassingen: geen tapijt onder de zetel die we willen verzetten, een gaatje in de pot waarin we spaghetti willen koken, de microgolfoven die zin heeft om te ontploffen, de radio van de buren die we kunnen horen in de badkamer en de deur in de buitenmuur die je binnen niet ziet. Maar we voelen ons hier thuis, in onze Sovjetflat met echte 'central heating' ( We kunnen niet kiezen hoe warm we het willen hebben, een dezer dagen zullen ze de verwarming in heel het gebouw aanleggen. Nu maar hopen dat ze ons niet laten bevriezen.) Maar we hebben dubbele buitendeuren, dubbele (houten) ramen, een wasmachine, een grote frigo, geen muizen of schimmel en elkaar.
Nee, ik wil nog niet terug. Laat me hier maar nog even 'huisje' spelen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten