'Clash' of cultures (cultuurkuur)

En plots besefte ik weer ten volle dat ik in Oost-Europa zit, ex-Sovjetgebied dan nog wel. Neen, ik had geen aanvaring met een corrupte agent en neen, ik werd niet bestolen. Ik had gewoon een gesprek met mijn flatgenotes, over homoseksualiteit. En even stond ik 'paf'.

Boeken, films, tv-series, muziek; alles is internationaal (in Europa). Meestal is het gewoon onze taal die verklapt dat we ieder uit een ander land komen. Maar plots besefte ik weer dat we elk zo'n verschillende achtergrond, opvoeding en cultuur hebben.
Vanaf de lagere school praten we over multiculturalisme, verdraagzaamheid en seksualiteit. We hebben geleerd dat iedereen verschillend is, maar daarom niet beter of slechter en dat leek altijd heel vanzelfsprekend. Maar plots verzeil je na een aflevering van een Amerikaanse tv-serie (Desperate Housewifes, we zijn een beetje verslaafd) in een bizarre discussie waarvan je niet dacht dat je die ging voeren. Homoseksualiteit werd plots terug als een 'afwijking' en 'onnatuurlijk' omschreven en even duizelde alles om me heen. Ja, ik was geshockeerd. Vooral omdat het uit de mond van een twintigjarige universiteitsstudente kwam, van wie ik het helemaal niet verwachte. En het was niet eens slecht bedoeld. De woorden waren precies per ongeluk ontsnapt.

Het begon over homokoppels die in het openbaar kussen en voor we het wisten hadden we het over homohuwelijk en adoptie. Het waren precies niet de mensen die ik nu toch al vrij goed ken die aan het woord waren. Eerst was ik stomverbaasd, met mijn mond halfopen vol tanden, niet goed beseffend wat ik net gehoord had. Vervolgens raakte ik wat opgewonden -m'n hartslag versnelde en mijn volumeknop ging omhoog- en het gesprek evolueerde bijna in een discussie.

Tot Basia -die even moderator was- opmerkte dat ik uit West-Europa kom en dat het er bij ons toch iets anders aan toe gaat dan bij hen. Zij leerden op school niet dat 2 meisjes of 2 jongens ook verliefd kunnen worden op elkaar en dat dat helemaal niet erg is. Neen, de meester vertelde bij hen dat het een soort 'afwijking in de hersenen is'.En de meeste politici ginder denken er waarschijnlijk nog zo over. Ik was er niet goed van (eigenlijk nog altijd niet). Mijn neus werd terug op de realiteit gedrukt.

We mogen dan drie jonge twintigers zijn, die naast het feit dat ze toevallig in een ander land geboren zijn, eigenlijk niet zoveel verschillen. Af en toe borrelen de verschillende culturele achtergronden even op. Denk nu niet dat we een laaiende ruzie hadden (dat ligt nu eenmaal niet zo in mijn aard) en dat er gespannenheid in het huis hangt. Neen, het was gewoon een gesprek -zoals we wel vaker hebben- waarin we onze verschillen bespreken. Toch kon ik dit niet zomaar laten passeren. Toen ik het de volgende dag aan mijn Nederlandse mede-Erasmussers vertelde, kwamen alle 'emoties' weer boven. Ook nu weet ik niet ze goed wat ik ermee moet aanvangen.

Heel vreemd en confronterend. Alsof je even oog in oog met de geschiedenis staat.